Kristnaska fabelo

Mi estas abonata al Franca protestanta semajna ĵurnalo, Réforme (reforme.net). En la numero de la 17^a de decembro, mi legis belan kristnaskan fabelon, probable verkita de Nadine Mignot (estas ŝia nomo, kiun oni povas legi sub la fabelo). Mi esperas ke vi ĝuos ĝin tiom ol mi, kristano aŭ ne.

---

Ijobeto, la paŝtisto

Ja, ĉiu konas la historion de Ijob. Sed tiu ĉi historio estas tiu de lia fora posteulo: Ijobeto.

Ijobeto estis paŝtisto. Li havis simplan vivon, sen io, kio povus malsimiligi tagon de alia. Tamen, tiunokte, okazis ion mirinda. Novaĵo cirkulis el vilaĝo al vilaĝo. Ĉiu ĝin rakontis al sia najbaro, kaj jen ĝi alvenis al la oreloj de Ijobeto: Savanto naskiĝis en stalo, en Bet-Leĥem. Estis sufiĉe por emociiĝi. Savanto por Izraelo! Stelo eĉ estus aperinta ĉiele por signali lian alvenon. Kiel multaj aliaj paŝtistoj, Ijobeto foriris al Bet-Leĥem por esti atestanto de tiu miraklo. Li tute ne sciis kiel eta knabo povus liberigi ilin de la Roma okupacianto, sed li estis ekscitita je la ideo ekfari tian vojaĝon. Kaj tute ne eblus alveni la manojn malplenaj! Li multe fieris ĉar li fabrikis donacojn por la novnaskita knabo.

Unue, li tajlis bastonon. Ĉiu paŝtisto havis bastonon. Kaj Ijobeto ne dubis, ke tiu knabo estos iam paŝtisto. La reĝo David mem estis tia! Ijobeto do skulptis zorgege solidan bastonon kaj poluris ĝin la plej bone, ol li povis.

Li ankaŭ fabrikis sandalojn kun la plej bela ledo el siaj brutoj. Ili sendube estos utilaj al la knabo.

Kun la lano de siaj ŝafoj, li teksis grandan mantelon, kiu povis rezisti al ĉiuj tempestoj. Ijobeto multe fieris pri siaj tri donacoj ĉar li metis multon el si mem en sia laboro. Kaj li paŝis senpaciencege, al sia celo.

Sur sia vojo, li ekvidis maljunulon, kiu kolektis lignon. La tasko ŝajnis ege peniga al la maljuna viro.

«Ĉu vi volas, ke mi helpas vin?, demandis Ijobeto.
— Dankon, diris la maljuna viro, sed ne vere estas helpo, kiun mi bezonas. Bonaj ŝuoj por protekti miajn kompatindajn piedojn estus pli bonvenaj. La vojo ŝajnus al mi pli dolĉa!»

Ijobeto rimarkis la senhaŭtigitajn piedojn de la malfeliĉulo. Li pripensis iomete. «Mi ja povus doni al tiu homo la sandalojn, kiujn mi fabrikis por la knabo, kiu estas iom tro maljuna por havi uzon de ili. Tiu malfeliĉulo ja havus ĝin.» Ijobeto donis al li la sandalojn, kaj li daŭrigis sian vojon pensante, ke restis du donacoj por la knabo.

Dum li laŭis tumultan riveron, kriegoj intermiksiĝis al la tumultoj de la akvoj. Knabo estis dronanta kaj batalis kontraŭ la ondoj de la rivero. Ijobeto proksimiĝis de la bordo kaj etendis sian bastonon al la knabo. Tiu ĉi kaptis ĝin kaj, kun la helpo de Ijobeto, sukcesis atingi la bordon. La knabo estis savita. Malfeliĉe, kiam la etulo atingis la bordon de la rivero, la bastono falis en la riveron kaj estis forportita de la fluo. Ijobeto sentis ĉagreneton maltrankviligis sian ĝojon. Sed li konsoliĝis rapide vidante la knabon forkuri siahejmen kaj li diris sin: «Bone! Domaĝe por la bastono, sed mi ankoraŭ havas belan mantelon por oferdoni al la knabo de Bet-Leĥem».

Kaj li daŭrigis sian vojon premante kontraŭ si la grandvaloran mantelon.

Ijobeto proksimiĝis de la urbo, kaj trairis malhelajn stratetojn. Tuje aperis antaŭ li timiga viro. Li kunportis tranĉilon kaj diris al Ijobeto: «Se vi volas iri plue, vi pagu.
— Sed mi havas nenion, diris Ijobeto. Mi ne havas monon ĉar la paŝtistoj estas malriĉaj!
— Ĉu, respondis la alia ridaĉante? Kaj kio estas tio?»

Li indikis per sia tranĉilo la mantelon, ke Ijobeto premis kun ĉiuj siaj fortoj kontraŭ si. Ijobeto komprenis ke senutilus diskuti. Se li volus pluiri, li donu sian plej belan donacon. Bedaŭrante, li faris tiele kaj daŭrigis triste.

Kiam li alvenis antaŭ la stalo kie dormis la knabeto, li sentiĝis ege malĝoja. La fierecon, kiun li sentis komence de sia vojaĝo, anstataŭis granda ĉagreno. Li metis ĉiun sian amon en la kreado de la tri donacoj, kaj nun, nenio pluestis. Li staris antaŭ la knabo sen io por oferdoni al li.

La manoj malfermitaj, li proksimiĝis de la knabo, kiu dormis. Emanis de li dolĉa heleco kaj nekonata varmeco. Ijobeto fermis siajn okulojn kaj lasis la kvieto de la momento penetri lin. Tiu kvieto kaj silento forgesigi al li lian elreviĝon.

Tiam, li aŭdis voĉon, kiu venis el la profundo de lia koro kaj kiu diris: «Kio do ĉagrenas vin tiele, Ijobeto?».

Ijobeto forglutante siajn larmojn, respondis: «Sinjoro, mi ne plu havas ion por oferdoni al vi. Ĉion, kion mi havas farita por vi, mi ne plu havas, miaj manoj estas malplenaj antaŭ vi.»

Ijobeto akre sentis la ĉagrenecon, kiu estas kiam oni nenion havas. Li ne povis montri tion, kion li kapablis fari. Ĉio lia laboro forviŝiĝis dum li estis havinta tiom da plezuro kaj fiereco en la perspektivo oferdoni.

«Ĉu vi vere kredas, ke vi havas nenion por oferdoni al mi, Ijobeto?»

La demando metis lin antaŭ li mem, tia, kia li estis.

La voĉo daŭrigis: «Ĉu vi ne ŝuigis min kiam mi estis senŝua? Ĉu vi ne detiris min el la akvo, kiam mi estis drononta? Ĉu vi ne kapablis malteni tion, kio al vi ŝajnis la plej altvalora por iri al mi?

Agante tiel, vi savis vian vivon. Vi iĝis riĉa. Malposedante tiujn havaĵojn, kiuj ŝajnis al vi nemalhaveblaj, vi ekhavis riĉecon ege pli granda! Vi ekhavis vin mem kaj vi kuraĝis iri antaŭ mi tiel, kiel vi estas. Kaj tiel, kiel vi estas, mi benas vin. Tiu ĉi riĉeco, neniu povos forpreni ĝin de vi. Vi elektis la plej bonan, vi elektis la Vivon!»

Ijobeto malfermis la okulojn. Li vidis la knabeton kuŝita en la pajlo, heleca kaj paca. Li sentis forton alsupri en li. Liaj okuloj malfermiĝis sur tiu ĉi vojaĝo, kiu havis celon ege malsimila de tiu, kiun li imagis. Revenis en lia memoro la rideto de la maljunulo vidita sur lia vojo. Li revidis la knabon tirita de la rivero kuri ĝoje siahejmen. Li diris sin ankaŭ ke la vivo estas la havaĵo la plej grava kaj ke estas graca senlima konservi ĝin.

Finfine, li estas la gajnanto en sia vojaĝo. Li estis invadata de vastega dankemo.

Kiam li paŝis hejmen, li sentis ke nenio plu estos kiel antaŭe. Li estis transformita. Li ĵus faris renkontiĝon. Renkontiĝo kiu ŝanĝos lia vivo. Renkontiĝo kiu estas la Vivo. Li renkontis sian Savanton.

Kun sia koro ĝoja, Ijobeto rigardis la vojon, kiu estis antaŭ li. Li ekpaŝis kun memfido kiel se li havis piede novajn sandalojn. Li varmis tiel, kiel se ĝi estis ĉirkaŭkovrita de granda mantelo. Kaj li havis por depremiĝi solidan subtenon, pli bona ol la plej bonaj paŝtistaj bastonoj.