26/11/2017

Alvoko por formo de teamo celanta la kreon de Esperantlingva MP3-sagao

Se vi volas partopreni, kompletigu tiun enketilon, kaj mi kontaktos vin!

Kio estas MP3-sagao ?

Se vi ne estas franca giko, vi probable tute ne scias tion, kio MP3-sagao estas. Se vi ja estas, sufiĉas por mi diri ke estas aĵo samkiel Le donjon de Naheulbeuk, kaj vi povas legi la sekvan ĉapitron.

Se vi daŭre legas tiun ĉi ĉapitron, vi probable ne estas Franco. Mi ne povas certigi 100%-e ke, en via lando, MP3-sagaoj ne ekzistas, sed mi neniam trovis perfektajn ekvivalentojn. Tio, kio plej alproksimiĝas estas la "radiaj teatraĵoj" (audio theater por la anglosaksonoj, Hörspiel germanlingve, ラジオドラマ Japanie, aŭ serial radiofónico je latina ameriko, sed estas ankaŭ kelkaj diferencoj, kaj en Francio oni ankaŭ havas radio-théâtre, kiun oni ankoraŭ povas aŭdi hodiaŭ ekzemple ĉe la ŝtata radio France Culture, sed tio ne estas saga MP3), sed estas ankaŭ diferencoj.

Iom da historio

Tuj post la apero de la radio, speciale je Usono, oni verkis skeĉojn kaj etajn teatraĵojn kiuj estis luditaj por la radio, do tute sen bildo. Poste, tiu ĝenro internaciiĝis, kun diversaj efektoj: Japanio aŭ Germanio multe ŝatis ĝin, sed Francio aŭ Italio malpli. Memkompreneble ĉie, kun la apero de la televido, tiuj radiaj teatraĵoj iĝis malpli kaj malpli popularaj, eĉ se ili neniam tute malaperis.

Sed Francio, jardekoj post la apero de la televido, kaj malgraŭ la malsukceso tie de la radio-théâtre, naskis idon al ĝi: John Lang, sub la pseŭdonimo de Pen of Chaos ("PoC"), muzikisto kaj rolludisto, aŭskultinte la Kanadanon François Pérusse (kiu de 1990 ĝis 2016 registris etajn skeĉojn nomitajn Les deux minutes du peuple) dum du jaroj preparis serion pri la aventuroj de teamo tute malkapabla de debutantaj aventuristoj inspiritan de liaj travivaĵoj kiel majstro de rolludoj. En 2001, la unua epizodo aperis, kaj la serio iĝis granda sukceso, grupigante ĉirkaŭ ĝi grandan komunumon de francaj gikoj, inter kiuj la plej kreemaj provis iliavice registri MP3-sagaojn, kelkfoje tre malsimilaj, kiel Les rescapés du Survivaure, kreita de Knarf (Franck Guillois), soninĝenerio, kiu helpis PoC krei Naheulbeuk, sed kiu kreis sciencfikcian sagaon. La komunumo ĉirkaŭ Naheulbeuk iĝis komunumo de ŝatantoj de MP3-sagaoj, kaj la plej famaj naskis romanojn, bildrakontojn, KD-ojn ... Ĉiusabate, la retpaĝaro Weekly MP3 prikalkulas la novajn epizodojn; ĉiusemajne, do, inter 10 kaj tridek novajn epizodojn aperas, do temas pri subkulturo ege viva, eĉ se eta, kvazaŭ ĉiu MP3-sagaemulo havante sian propran sagaon.

Netophonix, vikio kaj forumo temanta pri tiaj sagaoj nombris la 24-an de novembro 2017 964 sagaojn, inter kiuj la plej famaj, krom Naheulbeuk kaj Le Survivaure estas Reflets d'acideAdoprixtoxis.

Propono de difino

Kio do ligas tiujn sagaojn, kaj kio malligas ilin al la radiaj teatraĵoj?

La temo ne sufiĉas por ilin ĉiujn ligi. Ja, la heroic-fantasy kaj sciencfikcio oftas; kaj kvazaŭ ĉiu kreaĵo estas humora. Sed estas gravaj kontraŭekzemploj, kiel Chez le psy, kiu temas pri seancoj de psiĥoterapio, aŭ Jencyo rêva, malhela kaj deprima.

Tamen, io ligas ĉiujn temojn, aŭ kvazaŭ: la gika subkulturo. Rolludoj, videoludoj, mangaoj, romanoj, filmoj kaj muzikoj popularaj ĉe la gikoj ĉiam influas la MP3-sagaojn.

Estas la formo kiu ligas fakte ilin. Ja, memkompreneble, neniu havas bildojn, krom kelkfoje unu po ĉiu epizodo, por roli kiel ebeno kiam ili estas "videblaj" ĉe Youtube (la plej bela ekzemplo estas la freŝdata Clyde Vanilla). Sed oni apartigu la MP3-sagaojn de du aliaj rakontoj nur aŭskulteblaj: la radiaj teatraĵoj kaj la sonlibroj.

Sonlibroj estas facile distingeblaj. Ili estas, kiel ilia nomo klarigas, libroj legataj. Kelkfoje estas kelkaj spuroj de enscenigo; sed la okazaĵoj estas ĉefe priskribitaj. Kiel en libro.

Kontraŭe, la MP3-sagaoj estas pensitaj por esti aŭskultataj, ne legataj. La rakontanto, aŭ la ekstera voĉo (voiceover angle, voix off france), estas pli aŭ malpli uzata (nur por enkonduki kaj konkludi la epizodojn, kiel en Clyde Vanilla, aŭ priskribante ĉiujn ĉirkaŭaĵojn, kiel en Jancyo rêva), sed estas elekto de la kreantoj, ne imponitaĵo de la formato.

Pli malfacile distingeblaj estas la radiaj teatraĵoj. Mi dirus ke, esence, ili ne malsimilas. Oni preskaŭ povus diri ke MP3-sagao estas subtipo de "aŭdeblaj rakontoj", kune kun radiaj teatraĵoj. Tamen, krom la gikecaj temoj (pri kiuj ni jam parolis) kaj la fakto ke la interreto estas la disvastigilo (kiu estas evidenta), estas alia grava diferenco: MP3-sagaoj estas, pli aŭ malpli, afero neprofesia, kaj do, senpaga. Ofte, MP3-sagaoj estas kreitaj de studantoj, sen vera kono de la mondo de la registro kaj de la sono. Sed eĉ kiam la kreantoj bone konas tiun mondon (la plej sukcesaj ja bonas kvalite), kiel Knarf kiu estas soninĝeniero, ili faras tion kiel ŝatokupon, ekster iliaj profesiaj devoj kaj rimedoj. Konsekvence, eĉ se kvalito estas serĉata de la aŭskultantoj, perfekteco ne estas postulata, kaj oni preferos serion kun grandaj sondifektoj sed kun interesa kaj bone verkita rakonto, ol io bone registrita, sed kiu estus la 58'643-a nova malbona parodio de Final Fantasy (ili vere multas, eĉ se ili probable ne estas 58'643).

Por resumi, MP3-sagao:

  • estas kreita de neprofesiuloj kun hejmaj rimedoj, kaj, pro tio, senpaga;
  • estas ludita de aktoro(j), kaj ne legita unuvoĉe kiel sonlibro;
  • enhavas "gikajn" temojn, ofte heroic-fantasy aŭ scienfikcio kaj oftege estas humora;
  • estas elsendata interrete.

Ni kreu MP3-sagao(j)n en Esperanto!

Kial?

Mi ne tro etendos tiun subĉapitron: eble la legado de la antaŭa ĉapitro konvikis vin, sed eble ne. Se ne, mi havas raciajn kialojn por pensi ke krei MP3-sagaon en Esperanto estas bona ideo; eble ili konvinkos vin.

Max Weber, la fama germana sociologiisto, popularigis la esprimon "elektan afinecon" (Wahlverwandtschaft), laŭ kiu du kulturaj aĵoj nutras unu la alian pro ligoj hazardaj.

Mi pensas ke MP3-sagaoj kaj Esperanto havas tian interrilaton. La komunumo de la junaj Esperantistoj (KJE, oni parolas tie pri mensa juneco, ne nepre pri aĝa juneco) estas la perfekta loko kie krei MP3-sagaojn, kaj MP3-sagaoj estas ekzakte kion la KJE povas krei bone pro du kialoj.

Unue, la gikeca kulturo kaj humoro estas bone disvastigitaj ĉe la KJE-anoj. Pro tio oni povas certi ke estas la homaj fortoj kaj rimedoj, se oni scias serĉi kaj konvinki ilin. Sed oni ankaŭ certas ke estas publiko kiu ĝuus ĝin, kaj do ke ĉiuj fortostreĉoj necesaj ne estus elspezitaj pro nenio.

Due, la KJE-anoj pruvis multfoje ke ili estas samtempe tre kreemaj kaj entuziasmaj, sed malriĉaj. MP3-sagaoj do estas perfekta solvo por esprimi ilian kreemon malmultekoste.

Kiel?

Nu, tio belas, sed kiel fari precize? Mi certas nur pri unu aĵo: tia kreaĵo estu farita de teamo, ne de solulo. La unua tasko, do, estas grupigi tiujn, kiuj estas interesataj de tiu propono: estas tio, kion mi faras kun tiu ĉi teksto.

La sekvon la teamanoj decidu demokratie. Mi pensas ke la unua urĝaĵo estas krei retpaĝaron aŭ blogon por apogi la projekton, kaj eble pligrandigi la teamon.

Sed jen kiel mi imagas perfektan teamon:

  • grupo de verkantoj, kiuj verkas la dialogojn, kaj sendas ilin al la aktoroj;
  • grupo de aktoroj, kiuj ludas la dialogojn, kaj sendas malnetajn registrojn al la muntistoj;
  • grupo de muntistoj, kiuj teĥnike preparas la finan dosieron.

Al tiuj kernaj grupoj oni aldonu aliajn, laŭ la oportunoj. Mi vidas du kiuj estas kvazaŭ necesaj: desegnistoj, kiuj permesas bildigi la mondon kreontan, plimojosigante la sperton de la aŭskultantoj, kaj retpaĝestroj/komunumvigligistoj (community managers), por disvastigi ankoraŭ plu la kreaĵojn.

Memkompreneble, oni povas membriĝi en pluraj subgrupoj, tio eĉ estus ege bona se neniu estus nur aktoro aŭ nur muntisto, eĉ se oni lasu la liberon al ĉiu aliĝi al la grupo(j) kiel ĉiu volas.

Gravas diri fine ke por eniri la teamon, nur bonvolo estu postulita, kaj lernemo estus granda helpo. Ne gravas se vi neniam aktoris, muntis, registris, verkis aŭ desegnis, se vi pretas provi kaj lerni, ĉu de pli spertaj teamanoj, ĉu de retaj lerniloj kiuj multas hodiaŭ.

Aniĝu!

Se vi volas partopreni, kompletigu tiun enketilon, kaj mi kontaktos vin!

MP3-sagaoj cititaj

Laŭ ordo de apero (ĉiu en la franca):

12/08/2017

Proklamo de la islamo en Francio

La 28an de marto 2017, unu el la plej gravaj eminentuloj de la islamo en Francio, la Dro Dalil Boubakeur, rektoro de la Granda Moskeo de Parizo, proklamis tekston verkitan de teamo de sia institucio en la franca gazeto Le Point.

En 25 punktoj kaj unu antaŭparolo, tiu Proklamo provas oficiale ĝustigi la francajn islamanojn kiuj praktikas «respublikan» islamon (t.e., konforman al la ĝeneralaj leĝoj), kaj prezenti la «veran» (laŭ la aŭtoroj) islamon al la neislamanoj. Ĝi estas elŝutebla alklakante la PDF-an simbolon:

Mi taksis ĝin sufiĉe grava kaj interesa por traduki ĝin en Esperanton, kaj verki etan komenton piednote (kelkaj piednotoj utilas por priskribi la francajn ĉirkaŭaĵojn, aŭ kelkajn islamajn konceptaĵojn; la aliaj estas veraj kritikoj, ĉu laŭdaj, ĉu mallaŭdaj), kaj mi ŝatus ke islamanoj el la tutmondo legus kaj komentus ĝin. Kio estas ŝoka? Kio estas bona novaĵo? Kiuj notoj/komentoj estas stultaj aŭ eraraj? Mi scias, tamen, ke malmultas la islamanoj en Esperantujo, kaj tio estas grava makulo sur nia movado.

Nu, ja neislamanoj ankaŭ povas interesiĝi pri tiu teksto. Mi ŝatus ke neislamanoj vidu ke la islamo tute ne nepre estas tiu de la t.n. «Islama Ŝtato» kiu, feliĉe, estas mortanta (sed la kaŭzoj kiuj naskis tiun monstron estante daŭre efikaj, probable alian Islaman Ŝtaton ili naskos tuj poste). La militon kontraŭ la barbareco oni gajnos nur kontraktante aliancon kun la pacema islamo. Tiaj tekstoj montras ke ĝi ekzistas, kaj ke ĝi estas subteninda. Ili ankaŭ, memkompreneble, povas komenti. Ĉu en via lando estis tiaspeca dokumento? Kion vi pensas pri ĝi?

Bonan legadon!

02/02/2017

Historio juĝos ilin
Denove pri Grekio

Antaŭ pli ol unu jaro, en julio 2015, mi jam verkis blogeron pri la Greka situacio, ĝojante pri la provoj de Siriza ne daŭrigi la absurdan politikon petata (mi diru pliĝuste «altrudata») de la Troikao (EK, IMF, ECB), kiujn oni nomas hodiaŭ «la institucioj». Mi ĝojis pri la ideo de Tsipras fari refrendumon, kaj mi ĝojis kiam la Grekoj, post la apero de mia blogero, respondis nee.

Sed tiu ĝojo estis mallonga. Όχι ne sufiĉis. Post la kuraĝa neo de la popolo, Tsipras kuŝiĝis antaŭ la institucioj. Siriza skismis, kelkaj el ĝiaj membroj preferante forlasi la EUon ol akcepti la diktaĵojn de la institucioj, Varoufakis, ministro pri financoj, estis maldungita (li hodiaŭ havas sian propran Eŭropan kaj interesan movadon, DiEM 25), kaj la absurda politiko altrudata de la institucioj daŭris.

Kiam mi skribis ke Siriza estis la lasta ŝanco de la EU, mi kredis je tio. Siriza malsukcesis, EU estas nur hodiaŭ zombio, plu vivas nur dank' al la inercia forto. Eble oni trovos lasttempa kuracilo kontraŭ zombieco, ekzemple se Germanio kaj Francio elektas vere maldekstreman registaron. Sed tio tute ne estas probabla, ĉu ne? Eble Mélenchon aŭ Hamon (pri la kapableco de Hamon vere lukti por ŝanĝi Eŭropon mi ne certas) estos elektita en Francio, sed tio malprobablas; kaj en Germanio, Die Linke (kiu estos ĝia kandidato?) havas ankoraŭ malpli da ŝancoj ol Mélenchon. Tamen, oni havis multajn malbonajn surprizojn dum la lastaj monatoj, kial ne bonan tiufoje?

Mi ne estas optimisma; se ni havu surprizon dum tiuj balotoj, estos pli probable ekstremdekstre ol maldekstre… Kaj mi povas kompreni kial. En 2015 mi kredis je Eŭropo, mi pensis ke ĝin ŝanĝi eblis; hodiaŭ mi pensas ke se oni volas Eŭropan Federacion, oni unue mortigu EUon; oni ĉion rekonstruu el nenio. La financaj povoj kaj iliaj politikaj lakeoj detruis kaj daŭre detruas nian belan revon.

Sed kiel la zombioj el la filmoj kaj literaturaĵoj, la EUa zombio ankoraŭ povas vundi, kaj vundi multe. Ekde julio 2015, silente, Grekio suferas. Siriza pliigis la AVI ĝis 24%, malpliigis la emerituroj je 40%, pliigis aŭ kreis impostojn sur la posedaĵoj, aŭtoj, cigaredoj, biero, benzino, kafo, televidiloj, … kaj jam anoncis ke ili denove ŝparos 5,6 miliardoj da eŭroj sur la ŝtatfunkciulaj salajroj. Siriza sukcesis konservi la maldeficiton de la lando, kaj eĉ plifortigi ĝin ĝis 1,5%.

Tiu malgranda 1,5% havas gravajn sociajn konsekvencojn. 20% el la Grekoj vivas sen telefono aŭ sen hejtilo. 15% estas grave malriĉaj; ili estis nur 2% en 2009. 25% estas senlaboruloj. En multaj regionoj, ne plu estas busoj, trajnoj aŭ eĉ lernejoj. La malsanulejoj ne havas sufiĉe da kuracistoj (25 000 estis maldungitaj) kaj medikamentoj. 13% el la Grekoj ne povas kuraci sin, 11,5% ne povas aĉeti la preskribitaj medikamentoj. La beba mortindico duobligis en kelkaj jaroj. La memortigoj estas pli nombraj ol iam ajn. Oni ja povas kritiki Rusion, sed EU ankaŭ mortigas, sed ĝi mortigas sian propran popolon!

Kaj tiuj suferoj estas perfekte malutilaj! Eĉ la IMF agnoskas tion: laŭ ili, se la rigoraj politikoj daŭras, la ŝuldo, kiu hodiaŭ valoras 180% de la nacia riĉeco, valoros 275% de ĝi en 2060. Plialtigi la impostojn kaj malplialtigi la salajroj havas malbonan efekton.

Tamen, por la IMF kiel por la aliaj institucioj, la rigora politiko estas la nura politiko sekvinda por Grekio. Tute nelogike, por ideologiaj kialoj, ili daŭre postulas novajn «fortostreĉojn» de Grekio. 1,5% da maldeficito ne sufiĉas por ili. La sociaj kostoj malgravas: ili postulas nun 3,5%! Se tio okazas, la ŝuldo ne valoros «nur» 275% de la nacia riĉeco en 2060, sed multe pli.

Kaj denove, Siriza provas lukti kontraŭ tio. Sed neniu plu fidas ilin, eĉ la Greka popolo. Ili havas du elekteblecojn: aŭ akcepti la diktaĵon, aŭ eliri el la eŭrozono. Kaj tiu ĉi lasta elektebleco estas la vera celo de la Germanoj, kaj aparte de Schäuble (estas ĝia foto supre), ĝia ministro pri financoj: jam en 2015 li estis por la «Grekeliro» (eliro de Grekio el eŭrozono aŭ eĉ el EU), sed Merkel estis kontraŭ. Li finfine gajnantas sian veton. Sed se la pordo por eliri la eŭrozonon estas malfermata por Grekio, eble aliaj landoj trapasos ĝin. Antaŭ kelkaj jaroj, mi dirintus ke tio estas timiga: hodiaŭ mi ne vidas alian eblecon, se Schäuble kaj tiaj politikaĉoj konservas la povon en Eŭropo.

Sed eĉ se mi ne plus kredas je tiu EU, mi daŭre timas la konsekvencojn de ĝia falo. Trump regas Usonon, Putin Rusion, Ĉinio ĉiutage iĝas pli potenca, kaj UN malpli. Forta kaj demokratia Eŭropo estus roko kie konstrui la plibonigon de la mondo. Schäuble-a Eŭropo estos sablo kiu helpos ĝin gliti.

Mi ne estas membro de la Germana registaro, nek gravulo en iu instintucio. Mi ne scias ĉu la instintucioj havas politikan agendon kaŝita malantaŭ tiuj decidoj, aŭ ĉu ili simple estas blindigitaj per sia novliberalisma ideologio kaj sia socia pozicio kiu fortranĉas ilin de la «vera» popolo. Eble Schäuble volas fari el eŭrozono novan markzonon, por daŭre prirabi la Mitteleuropa sen esti solidara kun la mediteraneaj landoj (kies staton ekonomian ili parte ŝuldas al la agresiva komerca politiko de Germanio), aŭ eble li simple estas stultulo. Eble estas ambaŭ. Por la Grekoj kiel por la estonteco de la Eŭropa revo, tio ne gravas: li estas krimulo, kaj unu el la plej videblaj vizaĝoj el krimula aĉaro kiu respondecas pri la nuna stato de nia kontinento. Historio juĝos ilin.

05/01/2017

Novjaraj rezolucioj (inkluzive de anonco pri Medium kaj Wordpress)

Unue, mi deziras al vi bonan novan jaron 2017, kaj mi ege esperas ke ĝi estos pli bona ol 2016. Trankviliĝu, kara leganto, mi ne priparolos tie ĉi personajn aferojn. Mi fakte ne prenas verajn rezoluciojn; mi simple volas diri kion mi volas fari rilate al Esperanto, al la lingvoj konstruitaj kaj ĉefe al tiu blogo.

Unue, en 2017, mi volas esti pli utila al Esperanto. Mi ja povas akre kritiki la staton de UEA hodiaŭ, kiel en mia antaŭa blogero (decembro 2017 fariĝis la monato dum kiu tiu blogo ricevis la plej da vizitoj, pruvo ke ja UEA kaj sia estonteco interesegas la Esperantistojn; tio estas ja optimismiga novaĵo), sed kion mi faras por nia ideo, krom pagi kotizojn en du asocioj (UEA/TEJO kaj KELI, pro mono mi elektu draste, malfeliĉe; mi ankaŭ estas membro de ISAE, sed la aliĝo estas senpaga)? Se mi nenion faras, mi ja ne rajtas kritiki ion ajn. Kion mi faris en 2016? Mi verkis artikolojn por Kontakto kaj Dia Regno, verkis kelkajn blogerojn, voĉdonis en la ĝenerala voĉdono, pepadis en Esperanto (malpli multe dum kiam mi havis kompufonon kun Windows Phone en ĝi), iom propagandis Esperanton rete, aĉetis kelkajn librojn (ne multe, sed mi aparte ŝatis La Danĝeran Lingvon). Tio ja ne estas nenio, sed mi faru pli; mi ne ankoraŭ scias kiel ekzakte. Mi ŝatas verki, eble mi kandidatiĝu por la posteno de redaktoro de Esperanto! Mi ŝercas, sed se vi havas ideon, nepre diru tion al mi komente aŭ aliel.

Pri aliaj lingvoj konstruitaj, mi pli multe lernos kaj uzos Volapukon. Mi fintradukos en la Francan la deklecionan kurson, kaj poste mi tradukos ĝin en Esperanton. Mi ankaŭ provos verki almenaŭ tri artikolojn por Vög Volapüka, la revuo de la Volapukista komunumo, kies retpaĝaro mi prirespondecas. Mi daŭre elvolvos Geloton, mian etan propran konstruitan lingvon, kaj mi havas tradukprojekton por tio, pri kiu mi eble parolos poste. Mi ankaŭ volas traduki la ĉefajn partojn de ĝia (Franclingva) gramatiko por FrathWiki en la Anglan, kaj por tiu blogo en Esperanton. Mi ŝatus ankaŭ finfine sukcese lerni Kotavaon, sed mi dubas ĉu mi povos.

Finfine, kaj eble plej grave por vi, kara leganto, kion pri tiu blogo? Vi sciu, ke mi estas provante retumi tute sen uzi la servojn de la grandaj firmaoj, kiuj ŝtelas niajn datumojn kaj provas alproprigi la reton. Asocio Franca nomis tiun projekton «malgugligi la reton» (dégoogliser internet). Mi kvazaŭ ne plu uzas Facebook (sed tiun retejon mi neniam multe uzis), mi ne plu uzas miajn Gmail retadresojn (mi uzas anstataŭ ProtonMail), ne plu serĉas pere de Google, sed pere de DuckDuckGo aŭ Discord, … Resume, mi serĉas ne plu uzi la Gafam-anoj (Google, Apple, Facebook, Amazon, Microsoft kaj samtipaj firmaoj), eĉ se ja tute ne plu uzi ilin ne eblas por mi. Tamen tiu blogo estas gastigata de Blogger, servo kiu apartenas al Google. Mi elektis Blogger ĉar la plejmulto el la Esperantlingvaj blogoj estis gastigataj de Blogger kaj Ipernity, sed la dua servo (kiu eble ne fermos siajn pordojn, ŝajnas ke iu povus aĉeti Ipernity, sed ni ne havas novaĵojn ekde la 5a de decembro) ne permesas al la nemembroj komenti. Mi do elektis Blogger, eĉ se la Blogger-blogoj ne estas belaj kaj ke mi jam uzis Wordpress kun granda plezuro.

Sed la blogoj en Esperanto frolasadas iom post iom Blogger pro bonaj kialoj. La nura kialo de la ĉeesto de tiu blogo tie ĉi malaperante, mi serioze pensas ke dum tiu jaro, Ĉe Emanuelo transloĝiĝos ĉe Wordpress.com. Amuze, estas legante artikolon kiu konsilis al la blogemuloj malfermi konton ĉe Medium.com ke mi prenis tiun decidon.

La problemo kun la blogoj, estas ke oni malfacile trovas legantoj. Se vi ne sekvas min ĉe Twitter, vi eble neniam aŭdos paroli pri tiu blogo. Medium ne estas gastiganto de blogoj: ĝi estas fakte unu giganta blogo en kiu miloj da verkemuloj publikigas tekstojn. Nur unu adreso estas do bezonata por malkovri multajn malsimilajn blogerojn el multaj diversaj aŭtoroj. La plej novteĥnologiemaj Esperantistoj jam adoptis tiun sistemon, kaj mi decidis aldoni miajn fortojn al ili. Mi ne scias ĉu Medium funkcios, ĉu fakte dekmiloj da blogeroj gastigataj samloke ne pli kaŝas la blogerojn ol disvastigas ilin, sed kostas al mi nenion provi, se mi daŭre prizorgas «tradician» blogon, ĉu ĉe Blogger, ĉu ĉe Wordpress. Ekde nun, sub ĉiu artikolo, vi povos vidi bildon kun ligo al la artikolo ĉe Medium; same en Medium estos ligilo al la tradicia blogo.

Sed vi diros, ke unu el la kialoj kiuj puŝas min eliri el Blogger devus forpuŝi min de Medium, ĉar tiu servo estas ege ligita al Twitter, alia Gafam-ano. Jes, sed kiel mi diris, ne eblas forlasi ĉiujn Gafam-anojn, kaj iliaj servoj estas ofte ege praktikaj; kiam ne estas alia interesa ebleco, mi tamen uzas tiajn servojn. Kaj ekzemple, mi ege ŝatas kaj uzas Twitter mem.

Pri la enhavo mi havas ankoraŭ multon por diri, kaj nur la tempo mankas. Mi volas publikigi interesan artikolon pri kiel iu iĝis kristano legante Camus (kiu estis ateista), paroli pri mia lernado de la Sveda lingvo, apogi pli precize la malgugligon de la reto, … Do, ĉu en revuoj, ĉu en Blogger, ĉu en Wordpress, ĉu en Medium, vi povos legi miajn esperantaĵojn!

Sed mi ankoraŭ lernu kiel atingi miajn celojn por la nova jaro